مدرسه علمیه حضرت زهرا(س) دورود

 هشتم شوال سالروز تخریب قبور مطهر  ائمه بقیع (علیهم السلام ) ، مهم‌ترين قبرستان اسلام ،به دست وهابيون خبیث را محضر امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف ) و مسلمانان و شیعیان جهان تسلیت عرض می نماییم .

سينه ها سرشار از اندوه و رنج و ابتلاست
بازهم ايام ،ايام غم و درد و بلاست
صحبت از بشكستنِ حرمت ز آل فاطمه است
سالروز گريه بر مظلومی آل عباست
مانده چون ويرانه اي ، صحن و شبستان بقيع
با وجوديكه همه ذرّاتِ خاكش كيمياست
خاكي و خاكستري امّا به سرخي مي زند
روبروي گنبد خضراء رنگِ كربلاست
در دل خاك بقيع گلهاي پرپر رنگ رنگ
رنگ سبزِ غربتش امّا شبيه مجتباست
كامها تشنه، جگر ها پاره پاره ،ای دریغ
سينه ها سوراخ از درد و غم خير النساست
آخر اينجا مادري هم قبرِ مخفي ساخته
مادري پهلو شكسته، چهره نيلي، قرنهاست
آسمان افتاده اينجا بر سر خاك بقيع
عرش هم سر در گريبان امامان هداست
گرچه دينِ ما از اين ويرانه ها آباد شد
قصة هتكِ حَرَمها گوئيا پُر ماجراست
شأنِ بيتُ الله را هم ، بر نمي تابد يهود
زينبيّه جاي خود ، قبر رقيه در جفاست
آري اي عباس جان ، هيئت سپاهِ زينب است
غم مخور ، شيعه مهيّاي هزاران نينواست
شيعيان!دستي سلاح و دست ديگر بر دعا
دست بايد داد با آنكه به اين غم آشناست
عترت و قرآن و دين ، سر در گريبانِ هَمَند
سيزده سجّاده ،آمين گويِ يك ،دستِ دعاست
گاه گريانِ مدينه ،گاه گريانِ بقيع
گاه داغ كربلا دارد ، غمش صبح و مساست
روزيِ سرتاسر عالم به يمن يك امام
ليك خود آوارة شهر و ديار و كوچه هاست
عالم اسلام ،در درياي غمها غوطه ور
شيعه نالان از همه غمهای آل مصطفاست
نالة يا منتقم وقتِ سحر آید بگوش
با قسم بر عمّة ،سادات دل حاجت رواست

شاعر : محمود ژولیده

روزی امام علی علیه السلام به فرزند خود فرمود: “برخیز و سخن گوی تا گفتارت را بشنوم.” امام حسن علیه السلام عرض کرد: “پدرجان! چگونه سخنرانی کنم با این که رو به روی تو قرار گرفته ام؟!” امام خود را پنهان نمود، به طوری که صدای حسن را می شنید. امام حسن علیه السلام برخاست و خطابه خود را شروع کرد و پس از حمد و ثنای الهی ، فرمود: “علی، دری است که اگر کسی وارد آن در شود، مومن است و کسی که از آن خارج گردد، کافر است.”

در این هنگام امام علی علیه السلام برخاست و بین دو چشم حسن را بوسید و سپس فرمود: “ذریه بعضها من بعض و الله سمیع علیم” آنها فرزندان و دودمانی هستند که بعضی از بعضی دیگر گرفته شده اند و خداوند، شنوا و داناست

منبع : http://mouood.org

هنوز چشم های اشک بار محمد( صلی الله علیه و آله وسلم ) از بدرقه همیشگی عموی مهربانش ابوطالب خیس بود. هنوز محمّد  ( صلی الله علیه و آله وسلم )به خانه باز نگشته بود که شمع نگاه خویش را در کنار بی قراری بر بالین بستر خدیجه علیهاالسلام یافت.

حجم نگاه محمد ( صلی الله علیه و آله وسلم ) را تنهایی و غربت پر کرده بود و حجم سینه او را اندوه و آه؛ پرتو لبخند خدیجه، روشنایی در و دیوار بود و دل خوشی همیشگی اش.

سایه لرزان صدایش، موج های مکرر اندوه بود که بر شانه های شکوفه پوش پیامبر می کوبید. محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) در گوشه ای نشسته بود و برخاستن جان خویش را می نگریست و می گریست.

خدیجه می رفت تا از افق دید محمد (صلی الله علیه و آله وسلم )غروب کند و خدیجه، او که انگشت التیام بر پیشانی شکسته محمد می گذاشت، او که جان و مال خویش را وقف تبسم های پیامبر کرده بود و اسلام، وام دار سلامش بود، می رفت تا مینای لبالب از زلالی و مهربانی را از نگاه لرزان محمّد بگیرد.

می رفت تا به جمع خاطرات تلخ و ترک خورده بپیوندد و قلب مجروح پیامبر را مالامال از تنهایی کند.

چشم های پیامبر، این ساحل مروارید، رد پای زنی را می شست که سال های سال، دنبال بی قراری موج ها، تا دورترین نقاط دست نیافتنی دویده بود.

از یاس های مأیوس، فریاد فاطمه می تراوید که هر لحظه بر بی قراری اش افزوده می شد و مکّه، هنوز سرشار از لحظه به لحظه ایثار خدیجه بود و لبریز از عطوفت ابری او. خانه، بوی کوچ را می داد و چشم های محمّد، بوی باران.

خانه، خالی از لبخندهای خدیجه می شد و محمّد (صلی الله علیه و آله وسلم )، بغض های خویش را در سینه فراخ خویش فرو می برد و چون سر بر می آورد، چونان آتشفشانی بی قرار، پاره های دل خویش را به آسمان پرتاب می کرد و خدیجه، آرام و آهسته، در برابر دیدگان دگرگون محمد (صلی الله علیه و آله وسلم )به خواب خوش دیدار، فرو می رفت و گرمای سوزان حجاز را برای همیشه بدرود می گفت.

محمد صلی الله علیه و آله وسلم به این می اندیشید که از این پس، چه کسی به دنبال گام های کوچک فاطمه علیهاالسلام ، خود را خواهد کشید و فاطمه در سایه کدام تنهایی زخم ها و رنج های پی در پی را بر محمد صلی الله علیه و آله وسلم آسان خواهد کرد. به این می اندیشید که از این پس، کدام ترنّم، سکوت تلنبار شده در خانه را خواهد شکست.

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم محو مهربانی از دست رفته خدیجه بود و سرگرم پذیرایی از غربت تازه وارد خویش.

شب بود و عطر آرام عبور ابرها، تا بالادست روستای نیایش و نماز، جاری بود و گلدان ها و گلدسته ها، سرشار از اذان بلال بودند و لبریز از مرثیه یاس ها.

شب بود و رد پای نگران نخل ها در باد، خبر از شیوع شب یلدای اندوه می داد و شروع غربت و تنهایی و بی تابی همیشگی پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ؛ که:
«روز فراق تو که نبینم جمال تو با من حکایت شب یلدا کند همی»

شب بود و پیامبر، آخرین خواهش خدیجه را به خاطر می آورد که از محمّد صلی الله علیه و آله وسلم می خواست، تا به خاطر فاطمه علیهاالسلام بایستد و به خاطر  مولا علی علیه السلام از پای نیفتد و به خاطر خدا، چشم های خدیجه را ببندد تا خدیجه با خاطری آسوده و دلی آسوده تر، به آرامش عمیق ابدی بپیوندد.

منبع:.hawzah.net

تاویل و تفسیر آیات الهی در مورد حضرت امام حسین (علیه السلام ):

بسیاری از آیات الهی که برخی رقم آن را 128 آیه و برخی دیگر تا 250 آیه ذکر کرده اند  به اطلاق و عموم و یا به طور خاص، بر امام حسین علیه السلام تطبیق شده و یا یکی از افراد مورد نظر در آیه امام حسین علیه السلام بوده اند. مواردی مثل آیه مباهله (72) ، آیه تطهیر (73) ، آیه ذوالقربی (74) ، آیه اطعام (75) و آیات سوره فجر که سوره فجر را سوره آن حضرت نامیده اند.

امام صادق علیه السلام ضمن بیان این معنی، حضرت را صاحب «نفس مطمئنه » معرفی کرده و می فرمایند: «اقرؤوا سورة الفجر فی فرائضکم و نوافلکم فانها سورة الحسین بن علی علیه السلام وارغبوا فیها رحمکم الله تعالی; سوره فجر را در نمازهای واجب و مستحب خود بخوانید که سوره حسین بن علی است و در آن راغب باشید. خداوند متعال شما را مورد رحمت خود قرار دهد.»

ابو اسامه که در مجلس حاضر بود، گفت: چگونه این سوره مخصوص حسین علیه السلام گردید؟ امام علیه السلام فرمود: «الا تسمع الی قوله تعالی: «یا ایتها النفس المطمئنة…» انما یعنی الحسین علیه السلام فهو ذوالنفس المطمئنة الراضیة و اصحابه من آل محمد صلی الله علیه و آله هم الراضون عن الله یوم القیمة و هو راض عنهم (76) ; آیا این سخن خداوند متعال را نمی شنوی که [می گوید]: «یا ایتها النفس المطمئنة » ، همانا حسین را قصد می کند که دارای نفس مطمئنه و راضی است و اصحاب او از آل محمد در روز قیامت از خداوند راضیند و خداوند نیز از آنان راضی است.»

یعسوب المؤمنین

حضرت علی علیه السلام را یعسوب المؤمنین می نامیدند، چون یعسوب فرمانروای زنبوران عسل را گویند که دور اندیش تر از همه است و بر درِ کندو می ایستد، هر زنبوری که می رسد دهانش را بو می کشد، اگر بوی نامطبوعی استشمام کرد می فهمد که او از گل و گیاه پلیدی تغذیه کرده، او را به دو نیم می کند و جلو در کندو می اندازد تا عبرت دیگران گردد، همین طورمولا علی علیه السلام بر دروازه بهشت می ایستد و دهان مردم را می بوید، از هر کس بوی عداوتش را استشمام کند او را به آتش دوزخ می افکند.

و نیز آمده یعسوب پادشاه زنبوران عسل است و از این رو به سرور مؤمنانْ یعسوب گفته اند و مؤمنان همانند زنبوران عسلند که زنبوران عسل از گل و گیاه پاکیزه تغذیه می کنند و عسل خوشبو می نهند و  مولا علی علیه السلام نیز امیر مؤمنان است.

قال رسول الله - صلّی الله علیه و آله - : اِنَّ فاطمةَ لتشفع یومَ القیامةِ فیمن اَحَبَّها و تَولّاها و احبَّ ذُرِّیتها و تولّاهم و یَشْفَعُها الله فیهم و یدْخلُهم الجنةَ بِش‍فاعَتها.
پیامبر اکرم - صلّی الله علیه و آله - فرمود: همانا فاطمه در روز قیامت برای کسی که محب و دوست دار او و فرزندانش باشد، شفاعت می‌کند و خداوند شفاعت او را در مورد این افراد می پذیرد ‌و آنها را با شفاعت او وارد بهشت می‌کند.
«القطره من بحار مناقب النبی و العترة، ج 2، ص 189»

ابن ابى ليلى - كه يكى از دوستان امام جعفر صادق عليه السلام است - حكايت نمايد:

روزى به همراه نعمان كوفى به محضر مبارك آن حضرت وارد شديم ،

حضرت به من فرمود: اين شخص كيست ؟

عرض كردم : مردى از اهالى كوفه به نام نعمان مى باشد،

كه صاحب راى و داراى نفوذ كلام است .

حضرت فرمود: آيا همان كسى است كه با راى و نظريّه خود،

چيزها را با يكديگر قياس مى كند؟

عرض كردم : بلى .

پس حضرت به او خطاب نمود و فرمود: اى نعمان !

آيا مى توانى سرت را با ساير اعضاء بدن خود قياس نمائى ؟

نعمان پاسخ داد: خير.

حضرت فرمود: كار خوبى نمى كنى ،

و سپس افزود: آيا مى شناسى كلمه اى را كه اوّلش كفر و آخرش ايمان باشد؟

جواب گفت : خير.

امام عليه السلام پرسيد:

آيا نسبت به شورى آب چشم و تلخى مايع چسبناك گوش

و رطوبت حلقوم و بى مزّه بودن آب دهان شناختى دارى ؟

اظهار داشت : خير.

ابن ابى ليلى مى گويد: من به حضور آن حضرت عرضه داشتم :

فدايت شوم ، شما خود، پاسخ آن ها را براى ما بيان فرما تا بهره مند گرديم .

بنابراين حضرت صادق عليه السلام در جواب فرمود:

همانا خداوند متعال چشم انسان را از پيه و چربى آفريده است ؛

و چنانچه آن مايع شور مزّه ، در آن نمى بود پيه ها زود فاسد مى شد.

و همچنين خاصيّت ديگر آن ، اين است كه

اگر چيزى در چشم برود به وسيله شورى آب آن نابود مى شود و آسيبى به چشم نمى رسد؛

و خداوند در گوش ، تلخى قرار داد

تا آن كه مانع از ورود حشرات و خزندگان به مغز سر انسان باشد.

و بى مزّه بودن آب دهان ، موجب فهميدن مزّه اشياء خواهد بود؛

و نيز به وسيله رطوبت حلق به آسانى اخلاط سر و سينه خارج مى گردد.

و امّا آن كلمه اى كه اوّلش كفر و آخرش ايمان مى باشد:

جمله ((لا إ له إ لاّ اللّه )) است ،

كه اوّل آن ((لا اله )) يعنى ؛ هيچ خدائى و خالقى وجود ندارد

و آخرش ((الاّ اللّه )) است ، يعنى ؛ مگر خداى يكتا و بى همتا .

همانگونه كه در روایات شیعه و سنی آمده است منظور از «أنفسنا» در آيه مباهله، شخص حضرت على(ع) است زیرا انسان هیچگاه خودش را دعوت نمی کند . اين كه پيامبر(ص)، على(ع) را جان خود خوانده، و او را «نفس» خويش خطاب كرده است ، اما آيا معناى حقيقى مراد است، يا تنزيل مقامى منظور است؟

بدون شك معناى حقيقى منظور نيست; يعنى «على» پيامبر نيست! بلكه منظور اين است كه على(ع) در فضائل و كمالات و مقامات همچون پيامبر(ص)است، در شجاعت و رشادت و شهامت و تقوا و ايثار و خلاصه تمام كمالات و مقامات مانند پيامبر اسلام(ص) است. نتيجه اين كه على(ع) در مقامات و كمالات نازل منزله پيامبر(ص) و همطزاز اوست.

با توجّه به اين مطلب اگر قرار باشد پس از پيامبر(ص) خليفه و جانشينى براى آن حضرت از سوى خداوند انتصاب شود يا امّت اسلامى كسى را براى اين منظور انتخاب كنند، آيا نبايد شخصى را انتخاب كنند كه همطراز پيامبر، يا در مرحله بعد از آن حضرت باشد؟ آيا نبايد شخصى منتخب مردم يا منصوب الهى باشد كه در فضائل و كمالات، مخصوصاً تقوا و عصمت، همچون پيامبر اسلام(ص) باشد؟ و اگر با وجود چنين شخصى، اشخاص ديگرى انتخاب شوند، آيا عقل چنين كارى را قبيح و زشت نمى شمرد؟

أَفَمَن يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَن يُتَّبَعَ أَمَّن لاَّ يَهِدِّيَ إِلاَّ أَن يُهْدَى فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ (یونس / 35)

آيا كسى كه هدايت به حق مى‏كند براى پيروى شايسته تر است يا آن كس كه خود هدايت نمى‏شود مگر هدايتش كنند، شما را چه مى‏شود؟ چگونه داورى مى‏كنيد؟

علامه حلی در منهاج الکرامه می فرماید :

((این آیه روشن ترین و قوی ترین دلیل است بر امامت حضرت علی (ع) زیرا خداوند در این آیه حضرت را نفس رسول خدا قرار داده ، البته اینکه بگوییم حضرت علی (ع) خود پیامبر و عین رسول خدا است محال است ، وقتی اتحاد و عینیت محال باشد ، مساوی بودن باقی می ماند ، وقتی آن حضرت مساوی رسول خدا باشد و از طرفی می دانیم رسول خدا دارای ولایت عامه است ، پس کسی که مساوی اوست نیز همین ولایت را دارد . ضمنا اگر قرار بود افراد دیگری غیر از عزیزانی که همراه پیامبر بودند با آن عزیزان در فضیلت و کمال مساوی باشند یا آنکه افراد دیگر برتر و بالاتر از اینها باشند ، خداوند به رسولش امر می فرمود آنها را برای مستجاب شدن دعایش با خود همراه ببرد چون رسول خدا نیازمند بودند به افرادی که از همه بالاتر و در پیشگاه خدا محبوب تر هستند تا دعای آنها حتما به اجابت برسد .)) قادتنا / ج3 / ص 59

بنابراين، از انطباق جمله «انفسنا» به شخص «علىّ بن ابى طالب(ع)» مى توان پلى به سوى ولايت و امامت زد و بدين وسيله ولايت را ثابت كرد .

پروردگارا ! ما را قدردان نعمت بى بديل و بزرگ ولايت اهل البيت(عليهم السلام)، قرار ده و لطف و عنايت آن بزرگواران را در دنيا، و شفاعتشان را در عُقبى، شامل حالمان بگردان.